Ποια είναι η ιστορία των παγωτών Eskimo Pie (“Η Πίτα του Εσκιμώου”, οι μπάρες παγωτού, συνήθως βανίλια, με επικάλυψη σοκολάτας) και τι μας λέει αυτή η ιστορία για τις πατέντες λογισμικού του σήμερα.
Στο βαθμό που μπορεί να έχουν περάσει από το μυαλό μας κάποια στιγμή, γενικά σκεφτόμαστε τα διπλώματα ευρεσιτεχνίας (τις πατέντες δηλαδή) ως καλά πράγματα: ως τα οφέλη για τους άξιους εφευρέτες. Μπορεί να μας φαίνεται, λοιπόν, ότι η ενίσχυση των διπλωμάτων ευρεσιτεχνίας θα οδηγούσε μόνο σε καλά πράγματα για τους εφευρέτες και για την κοινωνία συνολικά. Πράγματι, πολλοί από αυτούς που συζητάνε σχετικά με την μεταρρύθμιση των διπλωμάτων ευρεσιτεχνίας στο Κογκρέσο έχουν πάρει πολύ στα σοβαρά αυτό το θέμα.
Αλλά η μεγάλη δόση από ένα καλό πράγμα δεν είναι πάντα και ότι το καλύτερο, κάτι που άνετα μπορεί να μας το επιβεβαιώσει κάποιος που έπαθε πονοκέφαλο επειδή έφαγε πολύ παγωτό. Τα δικαιώματα από τα διπλώματα ευρεσιτεχνίας, όταν είναι πάρα πολύ ισχυρά (και πολύ ευρεία), μπορεί να καταλήξουν να είναι μια υποχρέωση και όχι ένα ωφέλιμο περιουσιακό στοιχείο.
Η ιστορία του Eskimo Pie είναι μια κλασική ιστορία της αμερικάνικης καινοτομίας, ενός νεαρού δραστήριου εφευρέτη ο οποίος έχτισε μια πανεθνική εταιρεία ξεκινώντας από ένα μικρό ζαχαροπλαστείο στο τόπο καταγωγής του. Αλλά είναι επίσης και η ιστορία ενός υπερβολικά επεκτατικού διπλώματος ευρεσιτεχνίας που θα επιβραδύνει τελικά αυτήν την πανεθνική εταιρεία μαζί με μια ολόκληρη βιομηχανία. Είναι η λιγότερο γνωστή ιστορία, την οποία έχω ανακατασκευάσει μέσα από τις δικαστικές αποφάσεις και τα εταιρικά αρχεία και που θα πρέπει να ενημερωθούν γι’ αυτήν όλες οι σύγχρονες συζητήσεις/αντιμαχίες που γίνονται πάνω στην μεταρρύθμιση των διπλωμάτων ευρεσιτεχνίας.
Ο δημιουργός του Eskimo Pie ήταν ένας βετεράνος του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου, καθηγητής λυκείου και ιδιοκτήτης ενός καταστήματος γλυκών που ονομάζονταν Christian Kent Nelson. Όπως ο ίδιος ο Nelson είπε την ιστορία του στο Denver Post Empire Magazine: Γύρω στο 1920, ένα νεαρό αγόρι μπήκε στο κατάστημα του και δεν μπορούσε να αποφασίσει ανάμεσα στο αν θα πάρει ένα παγωτό ή αν θα πάρει ένα κομμάτι σοκολάτας. Ο Νέλσον αναρωτήθηκε αν θα μπορούσε να δώσει σ’ αυτό το αγόρι και τα δυο μαζί, τόσο τη σοκολάτα όσο και το παγωτό, σε ένα προϊόν και έτσι έθεσε ως στόχο να κάνει μια γραμμή παραγωγής για ένα παγωτό με επικάλυψη σοκολάτας. Προφανώς αυτό ήταν μια δύσκολη στην εφαρμογή της ιδέα και πέρασε εβδομάδες προσπαθώντας να βρει μια φόρμουλα για να κολλήσει την σοκολάτα με το παγωτό.
Τέλος, μετά από διαβούλευση με έναν από τους προμηθευτές του καταστήματός του, έμαθε ότι σε ένα γλυκό σοκολάτας οι παρασκευαστές του πρόσθεταν βούτυρο κακάο στην επικάλυψη της σοκολάτας. Ο Nelson δοκίμασε αυτήν την τεχνική επικαλύπτοντας μια μπάρα από το παγωτό του και από το φθινόπωρο του 1920 είχε πλέον την τέλεια συνταγή για την επικάλυψη σοκολάτας σε ράβδους παγωτού. Ξεπούλησε μια παρτίδα από 300 “I-Scream Bars” σε μια τοπική δοκιμή σε ένα τουρνουά πυροσβεστών. Πεπεισμένος ότι το προϊόν του θα μπορούσε να κάνει κάτι μεγάλο, ο Nelson αναζήτησε έναν επιχειρηματικό εταίρο για να φέρει την ιδέα του στην πανεθνική αγορά. Στις 13 Ιουλίου του 1921, ο Nelson βρήκε τον επιχειρηματικό του εταίρο σε έναν άγνωστο τότε νέο επιχειρηματία που ονομάζονταν Russell Stover (link is external).
Η μπάρα παγωτού, μετονομάστηκε πλέον σε Eskimo Pie (Η Πίτα του Εσκιμώου) και είχε μια απίστευτη και άμεση επιτυχία. Οι εφημερίδες (ίσως να υπερβάλλουν λίγο) αποκαλούσαν τον Nelson εκατομμυριούχο και ανέφεραν ότι είχε έβγαζε μόνο από τα δικαιώματα έως και $30.000 την εβδομάδα. Το 1925, το τραγούδι “I Scream, You Scream, We All Scream for Ice Cream” δόξαζε το καινοτόμο γλυκό. Ο Nelson και το Eskimo Pie ήταν για τα καλά στο δρόμο τους προς την επιτυχία και τη φήμη. Και τότε ήταν που το δίπλωμα ευρεσιτεχνίας μπήκε στον δρόμο τους.
Σχεδόν αμέσως μετά που επινόησε την τέλεια συνταγή για την επικάλυψη σοκολάτας σε ράβδους παγωτού, ο Christian Nelson έκανε αίτηση για ένα δίπλωμα ευρεσιτεχνίας. Και ήταν στην απόκτηση ενός διπλώματος ευρεσιτεχνίας ακριβώς για τον λόγο τον οποίο και υπάρχουν τα διπλώματα ευρεσιτεχνίας, για τον λόγο που προορίζονται να εξυπηρετούν: για να προστατεύσουν τους εφευρέτες που βάζουν όλη την σκληρή δουλειά και την έρευνα για να δημιουργήσουν κάτι νέο και χρήσιμο. Η προστασία αυτή είναι ένα δικαίωμα για να αποκλείσει τους ανταγωνιστές από την παραγωγή, χρήση ή πώληση της εφεύρεσης τους. Αλλά εδώ υπήρχε ένα πρόβλημα. Στο δίπλωμα ευρεσιτεχνίας του Eskimo Pie περιγράφεται μια εφεύρεση εντελώς διαφορετική από ότι ο Nelson είχε πραγματικά εφεύρει.
Το αποκλειστικό δικαίωμα που πηγάζει από ένα δίπλωμα ευρεσιτεχνίας μπορεί είτε να προσδιορίζει στενά ώστε να καλύπτει μόνο μια συγκεκριμένη εφεύρεση. Είτε μπορεί να γίνει γενικόλογο για να εμποδίσει ένα ευρύ φάσμα από προϊόντα που θα μοιράζονταν ορισμένα από τα βασικά της χαρακτηριστικά. Ένα ευρύ δίπλωμα ευρεσιτεχνίας είναι προφανώς πιο πολύτιμο στον ιδιοκτήτη του. Αλλά ένα δίπλωμα ευρεσιτεχνίας δεν μπορεί να είναι τόσο ευρύ ώστε να καλύπτει και παλιές ιδέες, εκείνες της “προηγούμενης τέχνης” (“prior art ) για να χρησιμοποιήσουμε την ορολογία που υπάρχει στο δίκαιο για τα διπλώματα ευρεσιτεχνίας. Στο κάτω κάτω της γραφής, δεν θα ήταν λογικό, τελικά, να χορηγήσει κάποιος το ισχυρό δικαίωμα που πηγάζει από ένα δίπλωμα ευρεσιτεχνίας για να δώσει την αποκλειστικότητα σε μια ιδέα που ήδη είναι γνωστή στον κόσμο.
Στην περίπτωση του Eskimo Pie, το εύρος που κάλυπτε το δίπλωμα ευρεσιτεχνίας του ήταν και το κεντρικό πρόβλημα. Από την αρχή, δεν ήταν σαφές ακόμα και για το εάν θα μπορούσε να επιτευχθεί ένα δίπλωμα ευρεσιτεχνίας για την εφεύρεση τελικά με μια τόσο γενικόλογη και μεγάλου εύρους περιγραφή που υπήρχε μέσα σε αυτό, όπως πολύ ξεκάθαρα εξήγησε και ένας δικηγόρος στον Nelson σε μια επιστολή που του έστειλε:
Καθώς το άρθρο είναι παλιό, εκτός από την συγκεκριμένη χρήση του κατεψυγμένου υλικού ως πυρήνα, δεν αισθάνομαι βέβαιος ότι μπορείτε να αποκτήσετε το επιθυμητό δίπλωμα ευρεσιτεχνίας από την κατάθεση μιας ορθής σχετικής αίτησης. Για τους λόγους που τον τελευταίο καιρό σας επισήμανα σε συνομιλία μας, η αίτηση θα είναι απαραίτητα σε μεγάλο βαθμό σε πολύ πειραματικό στάδιο.
Ο Νέλσον όμως προχώρησε και κατέθεσε αίτηση για το δίπλωμα ευρεσιτεχνίας ούτως ή άλλως και στις 24 Ιανουαρίου 1922, του χορηγήθηκε το US Patent Νο. 1,404,539
Η δυσκολία του να φτιαχτεί το Eskimo Pie βρίσκεται στην συνταγή για την επικάλυψη σοκολάτας. Έτσι θα φανταζόταν κανείς ότι το δίπλωμα ευρεσιτεχνίας θα μπορούσε να περιγραφεί τις ακριβείς προδιαγραφές για την παρασκευή του υλικού επικάλυψης. Τις ακριβείς αναλογίες του βουτύρου κακάο στη σοκολάτα, τις θερμοκρασίες για την θέρμανση και την ψύξη του υλικού ή ακόμη και τον αριθμό των δευτερολέπτων που χρειάζονται για να βουτήξεις την μπάρα παγωτού στην ρευστή επικάλυψη (αν και νομίζω ότι γίνεται ανάποδα, δηλ. μπαίνει το ρευστό και αφρώδες μείγμα παγωτού στο καλούπι της επικάλυψης σοκολάτας), για παράδειγμα.
Αυτό το δίπλωμα ευρεσιτεχνίας όμως δεν περιέχει τίποτε από όλα αυτά. Σε μια και μισή περίπου σελίδα κειμένου, το δίπλωμα ευρεσιτεχνίας περιγράφει απλώς το εξής: “ένας πυρήνας που αποτελείται από ένα μπλοκ ή τούβλο παγωτού, με μια γενικά ορθογώνια διαμόρφωση”, που είναι “σφραγισμένο μέσα σε ένα κέλυφος… βρώσιμου υλικού το οποίο μπορεί να είναι όπως αυτό που χρησιμοποιείται στην επικάλυψη των γλυκών σοκολάτας, αν και κατά προτίμηση τροποποιείται για να σκληρύνει σε μία χαμηλότερη θερμοκρασία”. Δεν υπάρχει καν η περιγραφή του τρόπου σύνθεσης του επιχρίσματος ή το πώς πρόκειται αυτό να “τροποποιείται”.
Αντ’ αυτού, το δίπλωμα ευρεσιτεχνίας επικεντρώνεται σε χαρακτηριστικά που φαίνονται άσχετα ή απλώς εφάπτονται με την πραγματική ανακάλυψη της εφεύρεσης. Οι “απαιτήσεις” του διπλώματος ευρεσιτεχνίας υποτίθεται ότι ζητούν ότι πρέπει να προσδιοριστούν τα βασικά χαρακτηριστικά της εφεύρεσης που καλύπτει. Αλλά αντ’ αυτού το δίπλωμα ευρεσιτεχνίας για το Eskimo Pie προσδιορίζει ανησυχητικά κάποια προφανή και γενικά χαρακτηριστικά: “ένα κανονικά υγρό υλικό καταψύχεται σε ουσιαστικά στερεά κατάσταση” (δηλαδή, όλα τα παγωτά), “που περικλείεται σε ένα βρώσιμο, περίβλημα που διατηρεί την φόρμα του” (δηλαδή, σκληρή σοκολάτα), και σε “ένα περίγραμμα μπάρας” (δηλαδή, σε σχήμα όπως ένα ορθογώνιο).
Το δίπλωμα ευρεσιτεχνίας δεν αποσκοπεί στο να προστατεύσει όντως την πραγματική ανακάλυψη του Nelson που είναι ένας τύπος επικάλυψης σοκολάτας που μπορεί να λειτουργήσει μαζί με ένα παγωτό. Αντ’ αυτού, φαίνεται πως το δίπλωμα ευρεσιτεχνίας είχε την πρόθεση να μονοπωλήσει το σύνολο της αγοράς των επικαλυμμένων ράβδων παγωτού. Πράγματι, σύμφωνα με μια εσωτερική έκθεση της εταιρείας, στα γραφεία του Eskimo Pie προφανώς και γιόρταζαν την ημέρα που τους χορηγήθηκε το δίπλωμα ευρεσιτεχνίας, επειδή ήταν ένα τέτοιο “ευρύ και βασικό δίπλωμα ευρεσιτεχνίας, που κάλυπτε όχι μόνο το παγωτό με επικάλυψη σοκολάτας, αλλά σχεδόν και κάθε πιθανή παραλλαγή σε αυτό”.
Η επεκτατική ποιότητα του διπλώματος ευρεσιτεχνίας για το Eskimo Pie θυμίζει έντονα πολλά από τα προβληματικά διπλώματα ευρεσιτεχνίας που ισχύουν σήμερα. Υπάρχουν πολλές πρόσφατες ιστορίες με διπλώματα ευρεσιτεχνίας πάνω σε θερμιδικής καταμέτρησης προγραμματισμό των γευμάτων , σε εμφάνιση διαφημίσεων πριν τα βίντεο και σε παιχνίδια με τράπουλα μέσω διαδικτύου. Το Electronic Frontier Foundation διατηρεί έναν ολόκληρο κατάλογο αυτά τα υπερβολικά ευρεία διπλώματα ευρεσιτεχνίας που υπάρχουν πάνω σε βασικές ιδέες (ο κατάλογος έχει τον τίτλο “Stupid Patent of the Month” / “Η Ηλίθια Πατέντα του Μήνα”).
Μια εν εξελίξει υπόθεση για ένα δίπλωμα ευρεσιτεχνίας απεικονίζει τέλεια την ευθυγράμμιση που υπάρχει μεταξύ του Eskimo Pie του 1920 και του σύγχρονου λογισμικού. Στην υπόθεση McRo Inc. vs. Bandai Namco Games America, ένας animator που ονομάζεται Maury Rosenfeld ανέπτυξε μια προηγμένη τεχνολογία για τον συγχρονισμό των κινήσεων των χειλιών σε χαρακτήρες κινουμένων σχεδίων με την ομιλία που τους αποδίδονται από τους εκφωνητές. Πολλά από τα σημαντικά στούντιο κινουμένων σχεδίων αποκάλεσαν το λογισμικό “επαναστατικό”. Αλλά η ευρεσιτεχνία του Rosenfeld, η αίτηση της οποίας κατατέθηκε το 2001, δεν καλύπτει τους ειδικούς αλγορίθμους ή τις παραμέτρους πίσω από αυτήν την τεχνολογία. Αντίθετα, όπως τις διάβασα οι αξιώσεις του διπλώματος ευρεσιτεχνίας περιγράφουν μια πιο γενική διαδικασία για το πως, 1) λαμβάνονται κάποιοι αδιευκρίνιστοι κανόνες για το πώς κινείς τα χείλη, 2) λαμβάνονται κάποια δεδομένα για τα λόγια που ειπώθηκαν, 3) εφαρμόζονται οι κανόνες και κάποιος απροσδιόριστος μαθηματικός τύπος για αυτά τα δεδομένα, και 4) χρησιμοποιείται το αποτέλεσμα του τύπου για να συντονίσει τις κινήσεις των χαρακτήρων. Αντί να υπάρχουν ειδικοί κανόνες για τον συγχρονισμό των χειλιών σε κινούμενα σχέδια, η ευρεσιτεχνία αξιώνει ουσιαστικά σε κάτι πολύ βασικό, στο “λαμβάνω δεδομένα, τα επεξεργάζομαι και χρησιμοποιώ τα αποτελέσματα”. Αυτό όμως είναι ουσιαστικά ο βασικός τρόπος του πώς λειτουργεί κάθε πρόγραμμα για υπολογιστή.
Επομένως, δεν αποτελεί έκπληξη το ότι το δικαστήριο έκρινε πέρυσι ότι το δίπλωμα ευρεσιτεχνίας δεν είναι έγκυρο, διότι ήταν πάρα πολύ γενικευμένο. Ο δικαστής δήλωσε ρητά ότι αυτό το δίπλωμα ευρεσιτεχνίας “καταδεικνύει τον κίνδυνο που υπάρχει όταν νέα κομμάτια μιας εφεύρεσης αξιώνονται πολύ γενικευμένα”. Μοιάζει πολύ με την προσπάθεια του Nelson να πατεντάρει ένα ολόκληρο πεδίο από κάθε είδος επικαλυμμένου παγωτού που μπορεί να υπάρξει, έτσι και η προσπάθεια του Rosenfeld να πατεντάρει ένα μεγάλο κομμάτι από τα ηλεκτρονικώς παραγόμενα κινούμενα σχέδια, οδήγησε στην αίτηση για ένα δίπλωμα ευρεσιτεχνίας που “ψάρευε” σε πολύ σκοτεινά νερά.
Όπως και το Ανώτατο Δικαστήριο έχει εξηγήσει πολλές φορές τα διπλώματα ευρεσιτεχνίας προορίζονται στο να ωφελήσουν το κοινό με τη δημοσιοποίηση των εφευρέσεων που διαφορετικά θα μπορούσαν να κρατηθούν μυστικά ή να μην γίνουν ποτέ. Το σύστημα με τα διπλώματα ευρεσιτεχνίας είναι η ανταλλαγή γνώσεων για δικαιώματα μονοπωλίου. Αλλά και για τα δύο, για τα διπλώματα ευρεσιτεχνίας του Eskimo Pie και του συγχρονισμού ομιλίας στα κινούμενα σχέδια, η καρδιά της εφεύρεσης, το πραγματικά δύσκολο μέρος, παρέμεινε μυστικό. Η πραγματική φόρμουλα/συνταγή για την επικάλυψη σοκολάτας δεν υπάρχει πουθενά στο δίπλωμα ευρεσιτεχνίας του Eskimo Pie και ο πλήρης κατάλογος των παραμέτρων συγχρονισμού των χειλιών επίσης δεν υπάρχει πουθενά στο δίπλωμα ευρεσιτεχνίας που αιτήθηκε ο Rosenfeld.
Αν και το Eskimo Pie, φαίνεται να ήταν η πρώτη μπάρα παγωτού με επικάλυψη σοκολάτας στην αγορά, ο ανταγωνισμός προέκυψε γρήγορα. Αυτό ήταν ίσως εν μέρει και λόγω της δημοτικότητας του ίδιου του Eskimo Pie, αλλά μπορεί επίσης να είναι πιθανό να οφείλεται στο αυξανόμενο ενδιαφέρον της αγοράς για το παγωτό. Η εκβιομηχάνιση στις αρχές του 1900 έφερε νέα πρότυπα ασφάλειας, μηχανήματα συσκευασίας και τεχνολογία κατασκευής στη βιομηχανία του παγωτού και έφερε και μια ταχέως αυξανόμενη δημοτικότητα για αυτό το επιδόρπιο. Άρα φαίνεται πιθανό ότι τουλάχιστον ένα μέρος του εν λόγω ανταγωνισμού να μην ήταν μια απλή αντιγραφή του Eskimo Pie, αλλά να ήταν μια συμπτωματικά ανεξάρτητη εφεύρεση.
Πράγματι, υπήρχαν ακόμη και ανταγωνιστικές αξιώσεις για το ποιος εφηύρε πρώτος την μπάρα παγωτού με επικάλυψη σοκολάτας. Ο Walter J. Schwen του Blue Earth, στην Μινεσότα, υποστήριξε ότι είχε εφεύρει την μπάρα παγωτού βουτηγμένη στην σοκολάτα, προκαλώντας μια “παρέμβαση” διαφοράς στο Γραφείο Διπλωμάτων Ευρεσιτεχνίας για το ποιος ήταν ο πρώτος εφευρέτης. Προφανώς, η Eskimo Pie Corp., τελικά συμφώνησε να καταβάλει στον Schwen ένα 5% των δικαιωμάτων για την διευθέτηση αυτής της παρεμβολής.
Έτσι, το Eskimo Pie αντιμετώπιζε μια αφθονία από ανταγωνιστικές καινοτομίες στο παγωτό, αλλά οι Αμερικανοί εξακολουθούσαν να αγοράζουν πολλά Eskimo Pie, 1.000.000 κομμάτια την ημέρα, την άνοιξη του 1922. Τι ήταν αυτό που έκανε το Eskimo Pie να έχει τόσο μεγάλη επιτυχία; Είναι δύσκολο να πιστέψει κανείς ότι ήταν το δίπλωμα ευρεσιτεχνίας που προκάλεσε αυτήν την επιτυχία, αφού η πατέντα είχε εκδοθεί μόλις τον Ιανουάριο του ίδιου έτους. Αντ’ αυτού, η επιτυχία του Eskimo Pie φαίνεται να είναι το αποτέλεσμα ενός προϊόντος που ήθελε η αγορά μαζί με το επιχειρηματικό δαιμόνιο του Russell Stover που εφάρμοσε την τακτική του franchising.
Παρ’ όλα αυτά, η Eskimo Pie Corp. ήθελε να χρησιμοποιήσει το δίπλωμα ευρεσιτεχνίας που είχε στα χέρια της για κάνει αγωγές στους ανταγωνιστές της – όπου τουλάχιστον ένας από αυτούς παραδόθηκε σχετικά γρήγορα. Στις 5 Ιουνίου του 1923, η εταιρεία οδήγησε στα δικαστήρια την Sundae-Ette Co., και η απόφαση του δικαστηρίου ήταν εναντίον της εν λόγω εταιρίας, αφού αποφάνθηκε ότι ο ανταγωνιστής “καταπάτησε ή παραβίασε το κατά των εναγόντων δίπλωμα ευρεσιτεχνίας”. Η Eskimo Pie Corp., διαλαλούσε την δικαστική απόφαση, εκτύπωσε έως και ένα φυλλάδιο με τον τίτλο “Το Ομοσπονδιακό Δικαστήριο κρίνει το δίπλωμα ευρεσιτεχνίας των Christian K. Nelson και Russell Stover… καλό και έγκυρο κατά τον νόμο”.
Αλλά οι εορτασμοί ήταν βραχύβιοι, γιατί όλη αυτή η διαμάχη για το δίπλωμα ευρεσιτεχνίας κόστισαν στην Eskimo Pie Corp. $4.000 την ημέρα σε νομικά έξοδα (ή περίπου $53.000 την ημέρα σε αξία υπολογιζόμενη με σημερινές τιμές του 2015). Ο Russell Stover θα ξεπουλήσει το δικό του μερίδιο στην εταιρεία το 1923, αφήνοντας την και ξεκινώντας την δική του ομώνυμη εταιρεία γλυκών. Ένα χρόνο αργότερα ο Christian Nelson θα πωλήσει την σχεδόν χρεοκοπημένη εταιρία του στον κατασκευαστή και προμηθευτή περιτυλιγμάτων για το Eskimo Pie, την U.S. Foil Co. (που αργότερα μετονομάστηκε σε Reynolds Metals Co.).
Ακόμα και μετά από αυτό το ξεπούλημα της εταιρίας, η U.S. Foil συνέχισε με περισσότερες αγωγές, έως ότου το δίπλωμα ευρεσιτεχνίας ακυρώθηκε τελικά το 1928. Με δύο αποφάσεις σε δικαστήρια στην Νέα Υόρκη και στο Νιου Τζέρσεϊ, που αναφέρονται σε ένα βιβλίο του 1907 με τον τίτλο “Thirty-Six Years an Ice Cream Maker”, όπου περιγράφεται ένα επιδόρπιο που ονομάζεται “Ice Cream Cannon Balls ” που ήταν σφαίρες παγωτού επικαλυμμένες με σοκολάτα και ένα γερμανικό δίπλωμα ευρεσιτεχνίας από το 1913 στο οποίο περιγράφεται ένα “υγρό ή πούλπα περιεχόμενο” που καταψύχεται και στη συνέχεια επικαλύπτεται “με τον συνήθη τρόπο” με σοκολάτα ή άλλα υλικά.
Τελικά, ήταν αυτό το ίδιο το εύρος του διπλώματος ευρεσιτεχνίας που έσυρε την εταιρεία στην καταστροφή. Η Eskimo Pie Corp. προσπάθησε να αρπάξει περισσότερα δικαιώματα ευρεσιτεχνίας από όσα πραγματικά της άξιζαν και στη συνέχεια αναγκάστηκε να υπερασπιστεί αυτά τα περιττά δικαιώματα με ένα μεγάλο κόστος. Το δίπλωμα ευρεσιτεχνίας και τα οικονομικά της εταιρείας τέθηκαν σε μεγάλη θερμοκρασία και πίεση και όπως θα συνέβαινε και σε μια μπάρα παγωτού απλά “έλιωσαν”.
Το δίπλωμα ευρεσιτεχνίας του Eskimo Pie και μια δεκαετία άσκησης προσφυγών, μας διδάσκει πολλά σημαντικά μαθήματα σχετικά με όλο το σύστημα διπλωμάτων ευρεσιτεχνίας.
Πρώτον, ακόμα και αν τα διπλώματα ευρεσιτεχνίας που φαίνονται αμέσως ότι προφανώς έχουν εκδοθεί παράτυπα με την πρώτη ματιά, εξακολουθούν να απαιτούν χρόνια δικαστικής διαδικασίας για να ακυρωθούν. Αυτό δεν έχει αλλάξει για περισσότερο από έναν αιώνα τώρα. Οι αγωγές για πατέντες σήμερα μπορεί να κοστίσουν εκατομμύρια δολάρια για να ολοκληρωθούν. Πολλοί ανταγωνιστές επιλέγουν έτσι την πορεία της Sundae-Ette Co., συμφωνούν με τους όρους ενός κατόχου διπλώματος ευρεσιτεχνίας, αντί να περάσουν από την βασανιστική διαδικασία που χρειάζεται για να κηρυχθεί άκυρη μια πατέντα. Αυτό κάνει ακόμη και τα πλέον αμφισβητούμενα διπλώματα ευρεσιτεχνίας δυνητικά εξαιρετικά πολύτιμα περιουσιακά στοιχεία. Και αν αυτά τα διπλώματα ευρεσιτεχνίας δεν καταλήγουν στο να αμφισβητηθούν, τα δικαστήρια και πάλι αναγκάζονται να ασχοληθούν με τα διπλώματα ευρεσιτεχνίας που κυμαίνονται από τα πολύ απλά (το να στέλνεις μαζικά μηνύματα ηλεκτρονικού ταχυδρομείου ) έως και τα πολύ περίεργα (για ψάρια που καταψύχονται σε καταψύκτη παγωτού
Αυτό υποδηλώνει την ανάγκη για δύο διορθώσεις. Κατ’ αρχάς, η ύπαρξη διαδικασιών χαμηλότερου κόστους για τον έλεγχο της εγκυρότητας των διπλωμάτων ευρεσιτεχνίας θα μπορούσε να παρακάμψει την “εξοντωτική” διαδικασία εκδίκασης στα δικαστήρια. Δεύτερον, μεταρρυθμίσεις για τον εξορθολογισμό και τη μείωση των εξόδων της εκδίκασης των διπλωμάτων ευρεσιτεχνίας θα μπορούσαν να κάνουν το καθήκον της αμφισβήτησης των άκυρων διπλωμάτων ευρεσιτεχνίας πιο εύκολο στην εφαρμογή. Οι προσπάθειες βρίσκονται σε εξέλιξη στο αμερικανικό κογκρέσο για την εφαρμογή και των δύο, αν και αυτές οι προσπάθειες έχουν συναντήσει αντίσταση από τις εταιρείες που επωφελούνται περισσότερο από τα διπλώματα ευρεσιτεχνίας και που μάχονται εναντίον των προσπαθειών με κάθε κόστος.
Αλλά υπάρχει ένα ευρύτερο δίδαγμα από την ιστορία με το δίπλωμα ευρεσιτεχνίας του Eskimo Pie, αυτό με το ποια είναι η κατάλληλη θέση των διπλωμάτων ευρεσιτεχνίας στον κόσμο της καινοτομίας. Μερικές φορές λέγεται ότι η προστασία από τα διπλώματα ευρεσιτεχνίας είναι ο καλύτερος τρόπος για να ενθαρρυνθεί η νέα καινοτομία. Μερικοί πάνε τόσο μακριά ώστε να πουν ότι η προστασία των διπλωμάτων ευρεσιτεχνίας είναι ουσιαστικής σημασίας για την νέα καινοτομία . Αλλά το δίπλωμα ευρεσιτεχνίας για το Eskimo Pie αμφισβητεί αυτές τις έννοιες. Το δίπλωμα αυτό εξυπηρέτησε σχεδόν τον αντίθετο σκοπό, έφερε την εμπλοκή της εταιρείας σε χρόνιες ασκήσεις προσφυγών, αποστράγγισε την επιτυχία ενός καλά αποδεκτού προϊόντος από την αγορά και τελικά οδήγησε στην πτώχευση της εταιρείας.
Σήμερα, οι εταιρείες λογισμικού έχουν πολυάριθμους άλλους λόγους για να καινοτομήσουν και για να αναπτύξουν νέα προϊόντα, όπως είναι το πλεονέκτημα της πρώτης κίνησης και τα φυσικά πλεονεκτήματα ενός μονοπωλίου που είναι αποτέλεσμα από τις επιδράσεις του διαδικτύου (σκεφτείτε ότι το Facebook είναι επιτυχημένο, σχεδόν ένα αποκλειστικό μονοπώλιο, λόγω του ότι έχει μια τεράστια βάση χρηστών). Μια έρευνα σε επιχειρηματίες λογισμικού βρήκε πως τα διπλώματα ευρεσιτεχνίας είναι το λιγότερο αποτελεσματικό εργαλείο για την ενίσχυση της επιχείρησης στην “ικανότητά της να αποκτήσει ένα ανταγωνιστικό πλεονέκτημα”.
Πράγματι πολλοί ηγέτες στον κλάδο της τεχνολογίας έχουν στραφεί μακριά από την απόκτηση διπλωμάτων ευρεσιτεχνίας , θεωρώντας ότι προσφέρουν μια “όντως μικρή προστασία έναντι ενός καθορισμένου ανταγωνιστή”. Αποφεύγουν τις πατέντες για να αποφύγουν να γίνουν σαν την Eskimo Pie Corp., πολύ δεμένοι σε δικαστικές διαμάχες για να κρατήσουν την εταιρεία να επιπλέει.
Αν η Eskimo Pie Corp. είχε λάβει ένα δίπλωμα ευρεσιτεχνίας με ένα πιο λογικό και περιορισμένο εύρος, ίσως θα συνέχιζε να καινοτομεί, να φαντάζεται να φτιάξει νέες απολαύσεις για να ευχαριστήσει ένα πρόθυμο κοινό, αντί να αναπαύεται στις δάφνες μιας πολύ ευρείας ευρεσιτεχνίας. Γιατί τα διπλώματα ευρεσιτεχνίας μπορούν να ενθαρρύνουν τις εφευρέσεις, αλλά μπορούν επίσης να σταματήσουν τις νέες ιδέες -και τις επακόλουθες καινοτομίες – οι οποίες θα βασίζονταν σε αυτές τις εφευρέσεις που “προστατεύουν”.
Πράγματι, είναι η συνέχεια μιας καινοτομίας που μας έδωσε το καινοτόμο παγωτό που είναι πιο γνωστό σε μας σήμερα. Όταν Christian Nelson έκανε το πρώτο πρωτότυπο του I-Scream Bar, το έβαλε σε ένα ξυλάκι για να μπορεί κάποιος να το κρατά. Ο Russell Stover έπεισε τελικά τον Nelson να βγάλει το ξυλάκι, λέγοντας ότι με το ξυλάκι το προϊόν έμοιαζε πιο πολύ με ένα γλειφιτζούρι. Τα Eskimo Pie κατέληξαν να πωλούνται χωρίς ξυλάκι. Η μαζική εμπορία ενός επικαλυμμένου με σοκολάτα παγωτού πάνω σε ένα ξυλάκι θα απαιτούσε ένα νέο όραμα που θα έβλεπε πέρα από το Eskimo Pie, σε ένα άτομο που ονομάζεται Harry Burt, ο οποίος ίδρυσε την εταιρεία Good Humor.
Πηγή άρθρου: http://www.slate.com By Charles Duan, The citizen’s guide to the future, Ο Charles Duan είναι ο διευθυντής του Patent Reform Project στο Public Knowledge , ένας μη κερδοσκοπικός οργανισμός αφιερωμένος στο ανοικτό διαδίκτυο.
Μετάφραση: http://waves.pirateparty.gr