Η θεμελίωση των δικαιωμάτων πνευματικής ιδιοκτησίας, κατά τον προηγούμενο αιώνα, μετέφραζε την ανάγκη δημιουργίας μιας ασπίδας προστασίας με σκοπό να ενισχυθεί η δημιουργικότητα και η πρωτοτυπία. Όμως, η ανάπτυξη των νέων τεχνολογιών σε συνάρτηση με την ανάγκη διαλειτουργικότητας των πολυμέσων εκφράζουν την έκδηλη, πλέον, ανάγκη του επαναπροσδιορισμού των δικαιωμάτων πνευματικής ιδιοκτησίας.
Σε αυτό το πλαίσιο, έχουν διατυπωθεί ποικίλες ιδέες για να επιτευχθεί η εν λόγω προσαρμογή στα νέα δεδομένα και ταυτόχρονα να προωθηθεί η ιδέα της “ανοιχτότητας”. Ορισμένοι συγγραφείς προτείνουν, επί της ουσίας, την ανάπτυξη ορισμένων εξαιρέσεων στα αποκλειστικά δικαιώματα των δημιουργών, έτσι όπως εφαρμόζονται σε κάποια κράτη-μέλη, όπως για παράδειγμα η εξαίρεση της παρωδίας στη Γαλλία ή εξαίρεση του εκπαιδευτικού σκοπού της Εσθονίας. Βέβαια, πρέπει να σημειωθεί στο σημείο αυτό ότι οι εξαιρέσεις αυτές πηγάζουν από την Οδηγία 2001/29 ΕΚ, η οποία στοχεύει στην εναρμόνιση των δικαιωμάτων των δημιουργών στην κοινωνία της πληροφορίας, συνεπώς η εναρμόνιση του νομικού πλαισίου των κρατών-μελών στο εν λόγω πλαίσιο προϋποθέτει την τροποποίησή της.
Παράλληλα, είναι εμφανές ότι η νομοθετική πρωτοβουλία των αρμόδιων Ευρωπαϊκών θεσμικών οργάνων βρίσκεται εγκλωβισμένη ανάμεσα στην πίεση των παραγωγών και των εκδοτών, οι οποίοι απαιτούν την αύξηση του πλαισίου προστασίας θέλοντας να προστατέψουν τις επενδύσεις τους, και στην ανάγκη εκσυγχρονισμού του υπάρχοντος πλαισίου για να ανταποκρίνεται καλύτερα στα νέα δεδομένα, καθώς η χρήση του διαδικτύου είναι πλέον ταυτόσημη με την ελεύθερη διακίνηση των πληροφοριών. Ενδεχομένως να ήταν σκόπιμο να εισαχθεί η έννοια της δίκαιης χρήσης, όπως ορίζεται στο αμερικανικό νομικό πλαίσιο πνευματικής ιδιοκτησίας, ως μια πιο ευρεία εξαίρεση στο μονοπώλιο των δικαιωμάτων του δημιουργού και των συγγενών δικαιωμάτων, στοχεύοντας έτσι στην προώθηση της ελευθερίας της έκφρασης και της ελεύθερης επικοινωνίας της πληροφορίας.
Περισσότερες πληροφορίες :http://www.communia-association.org/2016/06/06/bcs-copyright/